14 आपलो कन्दरातो बितामन के आशीष दिआस; आशीष दिआस सराप नी दिआस।
14 अपनो सतान वाला ख आसीस दे; आसीस दे स्राप नी दे।
मान्तर ऐबे मय तुमचो ले ऐ बलेंसे कि आपलो बयरीमन ले मया संगावा आउर आपलो कन्दरातो बितामन चो काजे पारथना करा,
तेबे ईशु बल्लो, “हे बुआ, ऐ मन के छमा कर, कसनबल्लोने ऐ नी जानोत कि काय कर सोत।” आउर हुनमन चिठ्ठीमन डालुन भाती हुनचो फटीई बाटला।
जोन तुमके सराप दे ओत, हुनमन के आशीष दिआस; जोन तुमचो अपमान करोत, हुनमन चो काजे पारथना करा।
फेर मांडी पाडून भाती जोर ले हाग दिलो, “हे परबु, ऐ पाप हुनमन उपरे नी लगाव।” आउर ऐ बोलुन भाती हुन मरून गेलो। शाऊल हुनचो बद ने शामिल रलो।
खराप ले नी हारा, मान्तर अच्छा ले खराप के जीता।
खबड़दार! कोनी काचीई ले बुराई चो पलटा बुराई नी करा; मान्तर सदा भलाई करतो थाने लगु राहा, आपस ने आउर सपाय ले बले भलाई ची चो कोशिश करा।
गोटक ची मुंह ले धन्यबाद आउर सराप दुनो निकरू आय। हे मोचो भाईमन, असन नी होतोर आसे।
खराप चो पलटा खराप नी करा आउर ना झगड़ा चो पलटा झगड़ा दिआस; मान्तर ऐचो पलटा आशीष ची दिआस, कसनबल्लोने तुमी आशीष चो हकदार होतो काजे हाग दिया गेलासास।