51 तेबे हुन हुनमन चो लगे ड़ोंगा थाने ईलो, आउर लेहरा ठेबुन गेली: आउर हुनमन खुबे भक्याला।
51 तब यीसु उनको कने नाव पर गयो, अर हवा रुख गई: अर वी बेजा हाईब सोचन लग गया।
ऐ सुनुन भाती ईशु अकचकित होलो, आउर जोन हुनचो पाटे ऐते रवत हुनमन ले बल्लो, “मय तुमचो ले सते बलेंसे कि मय इस्राएल ने बले असन बिश्वास नी पावले।
ऐ थाने सपाय लोग अकचकित होऊन भाती आपन ने बहस करूक मुरयाला, “ऐ काय गोठ आय? ऐ तो कोनी नवा उपदेश आय! हुन हक चो संगे अशुद्ध आत्मामन के बले हुकुम देऊ आय, आउर हुनमन हुनचो हुकुम मानु आत।”
हुन उठलो आउर तुरते खटिया उठाऊन भाती सपाय चो पुरे ले निकरून भाती जाते गेलो; ऐ थाने सपाय भक्याला, आउर माहापुरू चो बड़ाई करून बोलुक मुरयाला, “आमी असन केबीई नी दकलु।”
तेबे हुन उठून भाती लेहरा-धुका के खिजलो, आउर पानी ले बल्लो, “ओगाय रा, ठेब!” आउर लेहरा-धुका ठेबली आउर बड़े शान्त होऊन गेली;
हुनमन खुबे ची डरला आउर आपस ने बल्ला, “ऐ कोन आय कि लेहरा-धुका आउर पानी बले हुनचो हुकुम माने सोत?”
आउर लेकी तुरते उठून भाती हिन्डुक बुलुक मुरयाली; कसनबल्लोने हुन बारा बरक चो रली। ऐ थाने लोग खुबे भक्याला।
ऐईकाजे हुनमन ड़ोंगा थाने चेगुन भाती, चिमचाम जगा ने अलगे गेला।
हुनमन खुबे ची भक्यान भाती बोलुक मुरयाला, “हुन जोन काई करलो सपाय अच्छा करलो से; हुन भयरामन के सुनातोर, आउर कोंदामन के बोलतोर शक्ति देऊ आय।”
आउर हुनमन हुनके ड़ोंगा थाने चेगातो काजे तिआर होला आउर तुरते हुन डोंगा हुन जगा ने जाऊन अमरली जोन थाने हुनमन जाते रवत।