11 “मय तुचो ले बलें सें, उठ, आपलो खटिया उठाऊन भाती आपलो घरे जा।”
11 “मी तो से कहू हैं, उठ अपनी खटिया उठा ख अपनो घर चलो जा।”
हुन हुनचो उपरे जीव दुकान भाती हाथ बड़ालो, आउर हुनके छिंऊन भाती बल्लो, “मय चाहायें सें तुय शुद्ध होऊन जा।”
मान्तर जेचो ले तुमी जाना कि माने चो बेटा के धरतनी थाने पाप छमा करतोर बले हक आसे।” हुन हुन लकवा चो रोगी ले बल्लो,
हुन उठलो आउर तुरते खटिया उठाऊन भाती सपाय चो पुरे ले निकरून भाती जाते गेलो; ऐ थाने सपाय भक्याला, आउर माहापुरू चो बड़ाई करून बोलुक मुरयाला, “आमी असन केबीई नी दकलु।”
आत्मा तो जीवन देऊ आय, देंह ले काई लाब नाई; जोन गोठमन मय तुमचो ले बल्ले से हुन आत्मा आय, आउर जीव बले आय।