50 ऐ थाने सपाय चेलामन हुनके छांडुन भाती पराला।
50 असो पर सब चेला हुन ओखा छोड़ख भग गया।
तेबे ईशु हुनमन ले बल्लो, “तुमी सपाय ठोकरना खाआ से, कसनबल्लोने लिकलोर आसे: ‘मय राका करू के मारेंदें, आउर मेंडामन जतखत होदे।’
मय तो रोजे दिना मंदिर ने तुमचो संगे रऊन भाती उपदेश देते रले, आउर तेबे तुमी मोके नी धरलास: मान्तर ऐ ऐईकाजे होली कि पवितर शास्त्र चो गोठमन पुरा होओ।”
गोटक जुआन आपलो ढुमन्ढ़ा देंह थाने चदर ओड़लोर हुनचो पाटे होलो; आउर लोगमन हुनके धरला।
दका, हुन समया ऐये से मान्तर ऐऊन पोंचली से कि तुमी सपाय जत-खत होऊन भाती आपलो-आपलो बाट धरा से, आउर मोके ऐकला छांडुन दियासे; तेबले बले मय ऐकला नाई कसनबल्लोने बुआ मोचो संगे आसे।
ईशु जबाप दिलो, “मय तो तुमचो ले सांगुन चुकले से कि मय आंय, अगर मोके डगरायसास तेबे ऐ मन के जाऊक दिआस।”
मोचो पईले जबाप चो जबाप समया कोनी बले मोचो साथ नी दिला, मान्तर सपाय मोके छांडुन देऊ रओत। अच्छा होओ कि ऐचो हुनमन के लेखा देऊक नी पड़ो!