45 हुन ईलो, आउर तुरते हुनचो लगे जाऊन भाती बल्लो, “हे गुरू!” आउर हुनके खुबे चुमलो।
45 उ आयो अर तुरत ओको कने जाय ख कय्हो, “गुरू!” अर ओखा चुमियो।
हुनमन ऐऊन भाती हुनचो ले बल्ला, “हे गुरू, आमी जानु, कि तुय सत आस, आउर काचीई फिकर नी करीस; कसनबल्लोने तुय मानेमन चो थोमना दकुन भाती गोठ नी गोठयाईस, मान्तर माहापुरू चो बाट सत धरम ले सांगु आस। तेबे काय राजा के कर देतोर नगत आय कि नुआय?
हुनचो धरातो बिता हुनमन के ऐ पता देऊ रलो कि जेके मय चुमें दें हुनी आय, हुनके धरून भाती अच्छा ले निआ।
तेबे हुनमन हुनचो उपरे हाथ लगाऊन भाती हुनके धरला।
“जिदलदाय तुमी मोचो गोठ नी मानास तेबे केंव मोके ‘हे परबु, हे परबु,’ बोलु आहास?
ईशु हुनके बल्लो, “मरियम!” हुन पाटे पलटून भाती हुनचो ले इब्रानी ने बल्लो, “रब्बूनी!” बल्लोने “हे गुरू।”
ऐई मंजी हुनचो चेलामन ईशु के ऐ गुहार करला, “हे रब्बी, काई खा।”