70 हुन सपाय चो पुरे ऐ बोलते-बोलते इन्कार करलो, “मय नी जाने तुय काय बोल सीस।”
70 पर ओ ना सब को जोने इनकार करते हुए बोलयो, “मी नी जानू कि तू का बोल राई हैं।”
ईशु चो संगवारीमन थानले गोटक हाथ लमाऊन भाती आपलो खंडा झिकलो आउर माहायाजक चो दास उपरे चलाऊन भाती हुनचो कान काट लो।
मान्तर ऐ सपाय ऐईकाजे होली कि अगम गिआनीमन चो बचन पुरा होओ।” तेबे सपाय चेलामन हुनके छांडुन भाती पराला।
पतरस लापी ची लापी हुनचो पाट-पाट माहायाजक चो दुआर लगले गेलो, आउर भीतरे जाऊन भाती आखरी दकतो काजे पलटनमन संगे बसलो।
पतरस बाहरे दुआर ने बोसुन रलो कि गोटक दासी हुनचो लगे ईली आउर बल्ली, “तुय बले ईशु गलीली चो संगे रलीस।”
जिदलदाय हुन बहारे डेवना ने गेलो, तेबे दुसर दासी हुनके दकुन भाती हुनमन ले जोन हुता रवत बल्ली, “ऐ बल्ले तो ईशु नासरी चो संगे रलो।”
मान्तर हुन ऐ बोलुन भाती इन्कार करलो, “हे बायले लेकी, मय हुनके नी जाने।”
ठीक आय, हुनमन तो अबिश्वास चो लागुन टुटाया गेली, मान्तर तुय बिश्वास ले बनु रऊ आस ऐईकाजे घमण्डी नी हो, मान्तर भय मान,
ऐईकाजे जोन समजु आय, “मय थीर आंसे,” हुन चलाक रओ कि काहांय घसरुन नी पड़ो।
“मान्तर डराहामन, आउर अबिश्वासीमन, आउर घिन-घिनामन, आउर हत्यारामन आउर बेबीचारीमन, आउर पंगनाहामन, आउर मुरती पुजा करूमन, आउर सपाय फंदीमन चो भाग हुन झील ने मिरे दे जोन आईग आउर गन्धक ले जरते रऊ आय: ऐ दुसर मरना आय।”