46 उठा, जांव; दका, मोचो धरातो बिता लगे अमरलो से।”
46 उठो, चलो! देखो, मोरो पकडान वालो नजीक म आ गयो हैं।”
तेबे हुन चेलामन लगे ऐऊन भाती हुनमन ले बल्लो, “अदायं सोहते राहा, आउर आराम करा: दका, बेरा ऐऊन अमरली से, आउर माने चो बेटा पापीमन चो हाथे धराया जाये से।
हुन ऐ बोलते रलो कि यहूदा जोन बारा झान ने गोटक रलो ईलो, आउर हुनचो संगे परधान याजकमन आउर लोगमन चो सियानमन चो बाटले बड़े भीड़, खंडामन आउर ठेंगामन धरून भाती ईली।
उठा, जांव! दका, मोचो धरातो बिता लगे अमरलो से!”
मोके तो गोटक डूबन धरतोर आय, आउर जिदलदाय ले हुन नी होये हुदलदाय ले मय कसन हाल ने रयेंदे!
आउर हुन हुनमन ले बल्लो, “मोके बड़े लालच रली कि दुख उठातोर ले पयले ऐ फसह तुमचो संगे खायें दें।
मान्तर दका, मोचो धरातो बितामन चो हाथ मोचो संगे टेबुल थाने आसे।
जिदलदाय हुनचो उपरे उठाया जातोर दिन पुरा होतो थाने रये, तेबे हुन यरूशलेम जातोर बिचार पक्का करलो।
मान्तर ऐ ऐईकाजे हऊ आय कि संवसार जानो कि मय बुआ ले मया संगाऊ आंय, आउर जसन बुआ मोके हुकुम दिलो मय असने ची करू आंय। उठा, ऐथा ले जो।
पतरस पलटून भाती हुन चेला के पाट-पाट ऐतोर दकलो, जेचो ले ईशु मया संगाते रलो, आउर जेचो ले खातो समया हुनचो छाती चो बाटे लोऊन भाती पचारलो, “हे परबु, तुचो धरातो बिता कोन आय?”
मान्तर पौलुस जबाप दिलो, “तुमी काय करसास कि गागुन-गागुन भाती मोचो मन टुटायासास? मय तो परबु ईशु चो नाव चो काजे यरूशलेम ने ना मात्र बान्दा जातोर ची काजे मान्तर मरतो काजे बले तिआर आसे।”