12 हुन जबाप दिलो, ‘मय तुमचो ले सते बलेंसें, मय तुमके नी जाने।’
12 ओ न कय्हो दियो, म तुम से सच कहू हैं म तुम ख नी जानू हूँ।
ऐचो पाचे हुनमन दुसर कुंआरीमन बले ऐऊन भाती बोलुक मुरयाला, ‘हे मालिक, हे मालिक, आमचो काजे कपाट उगाढुन देस!’
ऐईकाजे चेत ने राहा, कसनबल्लोने तुमी ना हुन दिन के जानास, ना हुन घड़ी के।”
जिदलदाय घर चो मालिक उठून भाती कपाट ढ़ाकुन रओ, आउर तुमी बाहरे उबा होऊन भाती कपाट ठक ठकाऊन भाती बोलुक मुरयाहा, ‘हे परबु, आमचो काजे उगाढुन देस,’ आउर हुन जबाप देओ, ‘मय तुमके नी जाने, तुमी काहां चो आहास?’
मोचो मेंडामन मोचो शब्द सुनु आत; मय हुनमन के जाने, आउर हुन मोचो पाट-पाट रेंगु आत;
आमी जानु से कि माहापुरू पापीमन चो नी सुने, मान्तर अगर कोनी माहापुरू चो भक्ति होओ आउर हुनचो इच्छा थाने चलो, तेबे हुन हुनचो सुनु आय।
मान्तर अगर कोनी माहापुरू ले मया संगाऊ आय, तेबे माहापुरू हुनके चिताऊ आय।
मान्तर अदायं जोन तुमीमन माहापुरू के चितालास मान्तर माहापुरू तुमके चितालो, तेबे हुन कमजोर आउर ठग मुर सिक्या चो गोठमन चो बाटे केंव फिरेसास, जेचो तुमी दुबारा दास होऊक चाहायसास?
तेबले बले माहापुरू चो पक्का पाया बनुन रऊ आय, आउर हुन थाने ऐ छाप लगली से: “परबु आपलो लोग के चिताऊ आय,” आउर “जोन कोनी परबु चो नाव धरू आय हुन अधरम ले बाचुन रओ।”