29 हुन जबाप दिलो, ‘मय नी जायें’, मान्तर पाचे पसताऊन भाती गेलो।
29 ओ न कय्हो दियो, ‘मी नी जाऊ,’ पर बाद म ओ ख पछतावा भयो अर उ गयो।
“तुमी काय बिचारे सास? कोनी माने चो दुय ठान बेटा रवत; हुन पहले चो लगे जाऊन भाती बल्लो, ‘हे बेटा, आजी दाख चो बनवाड़ी ने काम कर।’
फेर बुआ दुसर चो लगे जाऊन भाती असने ची बल्लो, हुन जबाप दिलो, ‘हव-हव जायें से’, मान्तर नी गेलो।
ऐ दुनो झान ने कोन बुआ चो इच्छा पुरा करलो?” हुनमन बल्ला, “पयला।” ईशु हुनमन ले बल्लो, “मय तुमचो ले सते बलें सें कि कर धरू बिता आउर बेश्यामन तुमचो ले पयले माहापुरू चो राज ने ओले सोत।
मान्तर पयले दमिश्क चो, फेर यरूशलेम चो, आउर तेबे यहूदिया चो पुईतराय देश चो रतो बितामन के, आउर दुसर जातिमन के समजाते रये, कि मन फिराआ आउर माहापुरू चो बाटे फिरून भाती मन फिराव चो लायक काम करा।
आउर तुमनमन ले कितरो असने ची रवत, मान्तर तुमी परबु ईशु मसीह चो नाव ले आउर आमचो माहापुरू चो आत्मा ले धुआ गेलास आउर पवितर होलास आउर धरमी ठेबलास।