7 हुनमन आपस ने बिचार करूक मुरयाला, “आमी रोटी नी आनलु ऐईकाजे हुन असन बले से।”
7 ते वी आपस म कहन लग गया, “हमना रोटी नी लाया, एकोलाने उ असो कहा हैं।”
ईशु हुनमन ले बल्लो, “दका, फरीसीमन आउर सदूकीमन चो खमीर ले खबड़दार राआ।”
ऐ जानुन भाती, ईशु हुनमन ले बल्लो, “हे अल्पबिश्वासीमन, तुमी आपस ने केंव बिचार करेसास कि आमचो लगे रोटी निआय?
यूहन्ना चो डूबन काहां ले रली? सरग चो बाटले नाहले मानेमन चो बाटले?” तेबे हुनमन आपस ने बिवाद करूक मुरयाला, “अगर आमी बलुन्दे ‘सरग चो बाटले’, तेबे हुन आमचो ले बले दे, ‘फेर तुमी हुनचो बिश्वास केंव नी करलास?’
हुनमन ऐ गोठ के सुरता संगाला; आउर आपस ने बहस करूक मुरयाला, “मरलो बितामन थानले जीव उठतोर काय अरत आय?”
आउर जिदलदाय हुनमन आपस ने गोठ बात आउर पुच-पचार करते रवत, तेबे ईशु लगे-लगे ऐऊन भाती हुनमन संगे होऊन गेलो।
फेर हुनमन थाने ऐ बिवाद होऊक मुरयाली कि आमचो थानले बड़े कोन आय।
मान्तर पतरस बल्लो, “नाई परबु, केबीई नाई; कसनबल्लोने मय केबीई कोनी अपवितर नाहले अशुद्ध तीज नी खादले से।”