हुन बल्लो, “हव, देऊ आय।” जिदलदाय हुन घरे ईलो, तेबे ईशु हुनचो पचारतोर पयले ची हुनचो ले बल्लो, “हे शिमोन, तुय काय बिचार सीस? धरतनी चो राजा कर कोचो ले धरू आत? आपलो बेटामन ले नाहले दुसरमन ले?”
हुनमन ऐ बोलुन भाती हुनचो उपरे दोष लगाऊक मुरयाला, “आमीमन ऐके लोगमन के हुच-हुचाते, आउर राजा के कर देतोर ले मना करते, आउर आपन खुद के मसीह, राजा बोलतोर सुनलु से।”
हुनचो पाचे नाव लिकाई चो दिनमन ने यहूदा गलीली उठलो, आउर खिन्डिक लोग आपलो बाटे करलो; हुन बले नष्ट होऊन गेली आउर जितरो लोग हुनके मानते रवत, सपाय जत-खत होऊन गेली।