12 आउर हुन बल्लो, “गोटक सवकार माने दूर देश ने गेलो बल्ले राजपद पाऊन भाती बाहडून ऐओ।”
12 अत: ओ न कय्हो, “एक धनी अदमी दूर देस का चलो गयो” ताकि राजपद पाय ख लउट आयो।
मान्तर किसानमन बेटा के दकुन भाती आपस ने बल्ला, ‘ऐ तो हकदार आय, ईआ, ऐके मारून देऊ आउर ऐचो सम्पत्ति धरवां।’
ईशु हुनमन चो लगे ऐऊन भाती बल्लो, “सरग आउर धरतनी चो सपाय अधिकार मोके दिआ गेली से।
फेर हुन कहनीमन ने हुनमन ले गोठयाऊक मुरयालो: “कोनी माने दाख चो बनवाड़ी लगालो, आउर हुनचो भोंवरक बाड़ा बान्दलो, आउर रस चो कुण्ड खोड़लो, आउर गुबा बनालो; आउर किसानमन के ठेका देऊन भाती परदेश गेलो।
परबु ईशु हुनमन ले गोठमन गोठयालो पाचे सरग उपरे उठाय गेलो, आउर माहापुरू चो उजा हाथ घाई बसलो।
तेबे हुन लोगमन ले ऐ कहनी बोलुक मुरयालो, “कोनी माने अंगुर चो बनवाड़ी लागलो, आउर किसानमन के हुनचो ठेका देऊन दिलो आउर खुबे दिनमन काजे परदेश गेलो।
आउर हुनमन के आशीष देते-देते हुन हुनमन ले अलगे होलो आउर सरग उपरे उठाऊन निया गेलो।
पिलातुस हुनचो ले बल्लो, “तो काय तुय राजा आस?” ईशु जबाप दिलो, “तुय बोल सीस कि मय राजा आंय। मय ऐईकाजे जनम धरले आउर ऐईकाजे जगत ने ईले से कि सत चो गोहई देयें दें। जोन कोनी सत चो आत, हुन मोचो शब्द सुनु आय।”
“कसनबल्लोने हुन गोटक दिन ठेबालो से, जोन थाने हुन-हुन माने चो बाटले धरम ले जगत चो नियाय करे दे, जोन के हुन ठेबालो से, आउर हुनके मरलो बितामन थानले जिआऊन भाती ऐ गोठ सपाय उपरे परकट करून दिलो से।”
कसनबल्लोने जिदलदाय ले हुन आपलो बयरीमन के आपलो पाँयमन चो खाले नी धरून ऐये, हुदलदाय ले हुनचो राज करतोर जरूरी आय।
असने ची मसीह बले खुबेमन चो पापमन के उठाऊन धरतो काजे गोटक हार बलिदान होलो; आउर जोन लोग हुनचो बाट टाके सोत हुनमन चो मुक्ति चो काजे दुसरहार बिना पाप उठाऊन भाती दका देये दे।
हुन सरग थाने जाऊन भाती माहापुरू चो उजा बाटे बसलो, आउर सरगदूत आउर अधिकारी आउर सामरती हुनचो हक करा गेला से।
दका, हुन बादरी चो संगे ऐतो बिता आय, आउर हरकोनी आँईक हुनके दकेदे, मान्तर जोनमन हुनके भेदु रवत हुनमन बले हुनके दकदे, आउर धरतनी चो पुईतराय कुल हुनचो कारन छाती पेटदे। हव। आमीन।