1 जाते-जाते हुन गोटक माने के दकलो जोन जनम ले काना रये।
1 जाती बखत यीसु न एक इंसान ख देखो जो जनम से अंधो हतो।
आउर दुय झान कानामन, जोन सड़क चो रेटे बसुन रवत, ऐ सुनुन भाती कि ईशु जाये से, चिचयाऊन भाती बोलुक मुरयाला, “हे परबु, दाऊद चो पिला, आमचो उपरे दया कर।”
जिदलदाय ईशु हुन थानले पुरे गेलो, तेबे दुय झान कानामन हुनचो पाटकुती ले ऐ हाग देते गेला, “हे दाऊद चो पिला, आमचो उपरे दया कर!”
हुन हुनचो बुआ ले पचारलो, “ऐचो असन दसा केबे ले आय?” हुन बल्लो, “पिलादाय ले।
गोटक बायले लेकी जोन के बारा बरक ले लऊ जातोर बेमार रली, आउर जोन आपलो पुईतराय जीवना बईदमन चो पाटकुती खरचा करू रली, तेबले बले कोचीई हाथ ले चेंगा होऊक नी सकु रली,
हुता गोटक माने रलो, जोन अड़तीस बरक ले बेमार ने पडु रलो।
तेबे हुनमन हुनके मारतो काजे पकना उठाला, मान्तर ईशु लुकुन भाती मंदिर ले निकरून गेलो।
हुनचो चेलामन हुनचो ले पचारला, “हे रब्बी, कोन पाप करू रये कि ऐ काना जनम लो, ऐ माने नाहले ऐचो आया-बुआमन?”
लुस्त्रा ने गोटक माने बसु रलो, हुन जनम ले ची खोड़ीया रलो आउर केबे नी हिन्डुन रलो।
जिदलदाय हुन रतो बितामन सांप के हुनचो हाथ ले लटकलोर दकला, तेबे आपस ने बल्ला, “सत-सत ऐ माने हत्यारा आय कि अगर समुन्द ले बाचुन गेलो, तेबले बले नियाय जीव रऊक नी दिलो।”
हुन माने, जेचो उपरे ऐ चेंगा करतोर चिना दकाया जाऊ रये, चालीस बरक ले खुबे उमर चो रलो।
हुता हुनके एनियास नाव चो लकवा चो रोगाहा गोटक माने मिरलो, जोन आंट बरक ले खटिया थाने पडुन रलो।