41 मय मानेमन ले मान नी चाहायें।
41 मी इंसान हुन से इज्जत नी चाहूँ।
कसनबल्लोने मानेमन चो बाटले परशंसा हुनमन के माहापुरू चो बाटले महिमा चो आशा खुबे लाड़रा लागते रली।
मान्तर मय आपलो बारे ने मानेमन चो गोहई नी चाहायें; तेबले बले मय ऐ गोठमन ऐईकाजे बलें सें कि तुमके मुक्ति मिरो।
फेर बले तुमी जीवना पावतो काजे मोचो लगे ऐऊक नी चाहास।
मान्तर मय तुमके जाने कि तुमचो ने माहापुरू चो मया निआय।
तुमी जोन गोटक दुसर ले मान चाहायसास आउर हुन मान जोन गोटक मात्र माहापुरू चो बाटले आय, नी चाहास, कोन परकार बिश्वास करूक सकास?
ईशु ऐ जानुन भाती कि हुनमन मोके राजा बनातो काजे धरूक मन कर सोत, फेर डोंगरी उपरे ऐकला जाते गेलो।
जोन आपलो बाटले काई बोलु आय, हुन आपलो ची बड़ाई चाहाऊ आय; मान्तर जोन आपलो पठालोबिता चो बड़ाई चाहाऊ आत हुनी सत आय, आउर हुनचो थाने अधरम नाई।
मान्तर मय आपलो बड़ाई नी चाहायें; हव, गोटक आसे जोन चाहाऊ आय आउर नियाय करू आय।
ईशु जबाप दिलो, “अगर मय खुद आपलो महिमा करें दें, तो मोचो महिमा काई नुआय; मान्तर मोचो महिमा करतो बिता मोचो बुआ आय, जोन के तुमी बोलु आहास कि हुन तुमचो माहापुरू आय।
आउर अगर आमी मसीह चो पठालोबिता होतोर लागुन तुमचो उपरे बोजा डालुक सकते रऊँ, तेबले बले आमी मानेमन ले मान नी चाहते रऊँ, आउर ना तुमचो ले, ना आउर काचीई ले।
आउर तुमी ऐचीई काजे हाग दिलोर बले गेलासास, कसनबल्लोने मसीह बले तुमचो काजे दुख उठाऊन भाती तुमके गोटक सिक देऊन गेलो से कि तुमी बले हुनचो पाँय-चिनामन थाने चला।
कसनबल्लोने जिदलदाय हुन माहापुरू बुआ ले ईजीत आउर महिमा पावलो आउर हुन परतापमय महिमा थानले ऐ आवाज ईली, “ऐ मोचो लाड़रा बेटा आय, जेचो ले मय हरिक आंसे।”