5 हुन पचारलो, “हे परबु, तुय कोन आस?” हुन बल्लो, मय ईशु आंय, जेके तुय कन्दराय सीस।
5 साऊल न पुछयो, “प्रभु, तू कोन आय?” उतर मिल्यो, “मी यीसु आय, जेखा तू सतावा हैं।
मान्तर पतरस बल्लो, “नाई परबु, केबीई नाई; कसनबल्लोने मय केबीई कोनी अपवितर नाहले अशुद्ध तीज नी खादले से।”
जिदलदाय आमी सपाय भूईं ने घसरलु, तेबे मय इब्रानी भाषा ने, मोचो ले ऐ बोलतोर गोटक शब्द सुनले, हे शाऊल, हे शाऊल, तुय मोके केंव कन्दराय सीस? धार थाने लात मारतोर तुचो काजे मशकिल आय।
“मय बले समजु रये कि ईशु नासरी चो नाव चो बिरूद ने मोके खुबे काई करतोर जरूरी आय।”
“मान्तर अगर माहापुरू चो बाटले आय, तेबे तुमी हुनमन के केबीई बले मेटाक नी सका से। काहांय असन नी होओ कि तुमी माहापुरू ले बले लड़तो बिता ठेबा।”
आउर हुन भूईं ने घसरलो आउर ऐ शब्द सुनलो, “हे शाऊल, हे शाऊल, तुय मोके केंव कन्दराय सीस?”
मान्तर अदायं उठून भाती नंगर ने जा, आउर जोन तुके करतोर आय हुन तुचो ले बोला जाये दे।
काय आमी परबु के रीस दिआऊ से? काय आमी हुनचो ले शक्ति बिता आंव?
ऐ मतलब नुआय कि मय मिराऊन चुकले से, नाहले सिद्ध होऊन चुकले से; मान्तर हुन तीज के धरतो काजे पराते जाऊँ आंय, जेचो काजे मसीह ईशु मोके धरू रलो।
मय तो पयले निन्दा करतो बिता, आउर कन्दरातो बिता, आउर अंधेर करतो बिता रले; तेबले बले मोचो उपरे दया होली, कसनबल्लोने मय अबिश्वास चो दसा ने बिना समजुन बुजुन ऐ कामकरू रले।