6 मय लगाले, अपुल्लोस सींचलो, मान्तर माहापुरू बड़ालो।
6 मी न रोपा लगायो, अपुल्लोस न ओ ख सीचो, अऊर परमेस्वर न बढ़ायो।
ऐ सुनुन भाती हुनमन ओगाय रला, आउर माहापुरू चो बड़ाई करून बोलुक धरला, तेबे तो माहापुरू दुसर जातिमन के बले जीवन चो काजे मन फिराव चो बर दिलो से।
हुता पोंचुन भाती हुनमन कलीसिया रूंडा करलो आउर सांगला कि माहापुरू हुनमन चो संगे होऊन भाती कसन बड़े-बड़े काम करलो, आउर दुसर जातिमन चो काजे बिश्वास चो कपाट उगाढुन दिलो।
लुदिया नाव चो थुआथीरा नंगर चो बैंजनी फटीईमन बिकतो बिती गोटक भगत बायले लेकी सुनते रली। परबु हुनचो मन खोललो कि हुन पौलुस चो गोठमन थाने मन लगा ओ।
अपुल्लोस नाव चो गोटक यहूदी, जेचो जनम सिकन्दरिया ने होऊ रली, जोन पण्डित माने रलो आउर पवितर शास्त्र के अच्छा ढंग ले जानते रलो, इफिसुस ने ईलो।
जिदलदाय अपुल्लोस कुरिन्थुस ने रलो, तेबे पौलुस उपर चो सपाय परदेश ले होऊन भाती इफिसुस ने ईलो। हुता खिन्डिक चेलामन के दकुन भाती
तेबे हुन हुनमन के जुहार करून, जोन-जोन काम माहापुरू हुनचो सेवा चो बाटले दुसर जातिमन ने करू रलो, गोटक-गोटक करून सपाय सांगला।
कसनबल्लोने हुन गोठमन के छांडुन मोके आउर कोनी गोठ चो बारे ने बले बोलतोर साहास निआय, जोन मसीह दुसर जातिमन चो लगे चो काजे बचन, आउर करम,
मोचो बोलतोर अरत ऐ आय कि तुमनमन ले कोनी तो आपन खुद के “पौलुस चो,” कोनी “अपुल्लोस चो,” कोनी “कयफा चो,” तो कोनी “मसीह चो” बोलु आय।
मान्तर हुनचेई बाटले तुमी मसीह ईशु ने आसास, जोन माहापुरू चो बाटले आमचो काजे गिआन थेबलो, बल्लोने धरम, आउर पवितरता, आउर छुटकारा;
काय पौलुस, काय अपुल्लोस, काय कयफा, काय जगत, काय जीवना, काय मरना, काय वर्तमान, काय अगम, सपाय काई तुमचो आय,
ऐईकाजे ना तो लगातो बिता काई आय आउर ना सींचतो बिता, मान्तर माहापुरू ची सपाय काई आय जोन बड़ाऊ बिता आय।
काय मय छुटछाड़ा नुआय? काय मय पठालोबिता नुआय? काय मय ईशु के जोन आमचो परबु आय, नी दकले? काय तुमी परबु ने मचो बनालोर नुआस?
आउर बिश्वास चो दुवारा मसीह तुमचो मन ने बसो कि तुमी मया ने जड़ धरून भाती आउर पाया खोडुन भाती,
कसनबल्लोने आमचो नगतखबर तुमचो लगे ना मात्र शब्द मात्र ची ने मान्तर सामरत आउर पवितर आत्मा ने, आउर बड़े तय चो संगे पहुँचली से; जसन तुमी जानेसास कि आमी तुमचो काजे तुमचो मंजी ने कसन बनुन जाऊ रऊँ।