1 ایتأ روز نَعومی، روتٚ مردٚ مار، اونَ بوگفته: «دُختر جان، من دِه وأ ترَ سرپناه پیدا بوکونم کی به آرامش فأرسی.
وختی کی همه چی تِره بر وفقٚ مراده، مرَ به یاد بأور، مرَ مهربانی بوکون، می سرگذشتَ فرعونٚره بوگو و اونٚ جَا خوأهش بوکون مرَ اَ زندانٚ جَا آزادَ کونه.
و رحمت بوکونه کی شومأن هر کدام ایتأ مردٚ دیگرٚ اَمرأ دوواره عروسی بوکونید و اونٚ خانه میأن به آرامش فأرسید.» نَعومی اوشأنَ آخرین بار ماچی بده. عُرپَه و روت زارزار گریه بوکودیدی
پس روت تا آخرٚ دروی جو و گندم بوعَزٚ زنأکأنٚ کارگرٚ اَمرأ بِیسه تا خوشهچینی بوکونه و خو مردٚ مارٚ ورجأ زندگی کودی.
بیدین، تو دأنی بوعَزی کی تو اونٚ کنیزأنٚ اَمرأ ایسَه بی، اَمی فامیله. غروب دم اون، خرمنگاه سر جویَ باد دهه.