2 ایتأ روز روتٚ موآبی، نَعومییَ بوگفته: «مرَ ایجازه فَدن مزرعه دورون بشم و اینفری کی مرَ لطف دأره، دونبألسر رأ دکفم تا جویی کی به جا بمأنسته، اوچینم.» نَعومی بوگفته: «بوشو می جانٚ دُختر!»
اون می جأ ایجازه بخوأسته و بوگفته: ‹تأنم خرمنچینأنٚ دونبأل، رأ دکفم و هر چی کی خوشه بجا مأنه، مرَ اوچینم؟› او دُختر صُبٚ زود بمو، تا هسأ کار کودن دره و ایپچه فقط سایبانٚ جیر ایستراحت بوکوده.»