17 پس تا غروب دم، روت مزرعه دورون، جو اوچه. سرٚ آخر هر چی جو کی اوچه بو، بوکوبسته کی ایتأ پیله زیبیل بوبوسته،
ایتأ پیمانهیَ «عومِر» گفتیدی کی ده عومِر یک «ایفَه» بو.
غیرٚ اَن، ایپچه خوشهیأنَ خودتأنٚ موشته جأ، اونٚره بیرون فأکشید و زیمینٚ سر فوکونید تا بتأنه جمَ کونه. اونَ سرزنش نوکونید.»
کی اونَ اوسأده خو اَمرأ بأورده شهر. اونٚ مردٚ مار بیده کی اون چقدر جو اوچه و خو غذایم بعدٚ سِرَ بوستن، هرچی کی بجا بمأنستهبو، بأورده خو مردٚ مارَ فدَه.