21 دسٚ پور می شهرٚ جأ بوشوم ولی خوداوند مرَ دسٚ خالی وأگردأنه. چره مرَ ‹نَعومی› دوخوأنیدی؟ چون خوداوند، قادرٚ مطلق، مرَ زندگییٚ تلخی فراهم بوکوده و مرَ به مصیبت گیرفتار بوکوده.»
و بوگفته: «لوخت و برئنده می مارٚ رحمٚ جأ بیرون بموم، لوخت و برئندهیم دونیا جأ شم. خوداوند فأدَه و خوداوندم فیگیفته! خوداوندٚ نام موتبارک ببه.»
می ضد شاهدأنی اَوری و تی غیظ می جأ ویشترَ به، تازه نفسٚ لشکرأنَ تترج می ضد ویریزأنی.
چره کی زرخٚ چیزأنَ می ضد نویسی و می خوأنی گونایأنَ ارثٚ مأنستن می حیساب نیهی.
تو مرَ فوچولکأنهیی و هَن نیشأن دهه کی می ضدی؛ می خاشٚ جان می ضد ویریشته و می رودرویم شهادت دهه.
جٚه اویه کی خودا می کمانٚ زهیَ شُلَ کوده و مرَ خوار و خفیفَ کوده، اوشأن می ورجأ لافند بُرسنهیید.
تأنیدی تا او زأکأن پیله بید منتظر بِیسید و عروسی نوکونید؟ نه جانٚ زأکأن، می زرخی، شیمی تلخی جأ ویشتره، چونکی خوداوند، خو رویَ می جأ وأگردأنه.»