13 تأنیدی تا او زأکأن پیله بید منتظر بِیسید و عروسی نوکونید؟ نه جانٚ زأکأن، می زرخی، شیمی تلخی جأ ویشتره، چونکی خوداوند، خو رویَ می جأ وأگردأنه.»
وای اَی رِفِقأن، مرَ رحم بوکونید! مرَ رحم بوکونید! چره کی خودا خو دسٚ اَمرأ مرَ بزه.
چونکی تی دسأن شبنده روز می سر نهَهبو و مرَ تنبیه کودَن دیبی؛ جوری بوبوستهبوم کی تومامٚ می وجود خوشکَ بوستهبو تابستانٚ گرما مأنستن. سِلاه
چونکی تی تیرأن می جانٚ دورون فرو بوشو دأره و تی دس می سرٚ تأنَ بوخورده.
نه می جانٚ دُخترأن، وأگردید بیشید بخانه. من دوواره عروسی کودنٚره خیلی پیرم. هَطو اگه امیدی دأشتیم کی ایمشب عروسی کونمه و پسرأنییم بدونیا آورمه،
اوشأن دوتأن زارزار گریه بوکودیدی و عُرپَه خو مردٚ مارَ ماچی بده، خوداحافظی بوکوده ولی روت اونَ بچسبسته.
دسٚ پور می شهرٚ جأ بوشوم ولی خوداوند مرَ دسٚ خالی وأگردأنه. چره مرَ ‹نَعومی› دوخوأنیدی؟ چون خوداوند، قادرٚ مطلق، مرَ زندگییٚ تلخی فراهم بوکوده و مرَ به مصیبت گیرفتار بوکوده.»