3 وختی تی آسمانَ فندرم کی تی دسأنٚ مره چأکوده بوبوسته، و ماه و ستارهیأنی کی تو قرار بدَهیی
جٚه اوّل، خودا آسمانأن و زیمینَ خلق بوکوده.
«آیا خودا آسمانٚ بوجور جایأنٚ میأن نِیسه؟ بوجورترین ستارهیأنٚ جاجیگایَ بیدین چقدر بولنده!
شأ اونٚ لشکریأنَ ایشمأردن؟ کیسه کی خودا نور اونٚ رو نتأبه؟
اگه ماهم نور نأره و ستارهیأن اونٚ چومٚ دورون پاک نیییدی،
«ترَ یاد ببه کی خودا کارأنٚ جأ تعریف و تمجید بوکونی، او کارأنی کی مردومأن، اوشأنٚ ستایشٚ وأسی سرود بخوأندیدی.
آسمان خودا جلالٚ جأ گب زنه و فلک، اونٚ دسٚ کارأنٚ جأ گه.
آسمانأن، خوداوندٚ کلامٚ اَمرأ چأکوده بوبوستید و تومامٚ آسمانٚ ستارهیأن، اونٚ دَهنٚ نٚفٚسٚ اَمرأ.
جادوگرأن فرعونَ بوگفتیدی: «اَن، خودا دسٚ کاره.» ولی فرعونٚ دیل سخت بو و اوشأنٚ گبأنَ گوش نوکوده، هوطو کی خوداوند بوگفتهبو.
ولی اگه من خودا قوّتٚ اَمرأ دیوأنَ بیرون کونم، پس وأ بدأنید کی خودا پادشایی شیمی میأنی شروع بوبوسته.