3 وختی ساکیت ایسَهبوم، کرأ جٚه بین شوئون دوبوم جٚه اَ خأطر کی تومامٚ روز جٚه دیل ایجگره زهییم.
چره کی آه کشئن، می نانه و می گریه زاری آبٚ مأنستن فیوِه.
شب، می خاشأنَ سولاخَ کونه، و درد می جانَ جُوٚستَندره و هیوخت آرامَ نیبه.
می جانٚ پوست سیاهَ بوسته؛ می خاشأن تبٚ جأ سوختَندره.
اَی خودا، می خودا، چره مرَ تنها بنَهیی دور ایسَهیی و مرَ نجات ندی و می ایجگره صدایَ نیشنأوی؟
تی غیظٚ وأسی می جانٚ گوشت ساق و سالم نییه؛ می گوناه وأسی می خاشأنٚ دورون هیچ سلامتییی وجود نأره.
می جان بیشکفته و خستهیه، له و لورده بوبوستم؛ دیلٚ غورصه مره ناله کونم.
خوداوندأ، مرَ لطف بوکون چونکی دِه مِره جان و رمقی نمأنسته؛ اَی خوداوند، مرَ شفا بدن، چونکی می خاشأن دردٚ جأ ایشکفتَندریدی.