7 ولی فردای او روز، هوا روشنَ بوستن دوبو کی خوداوند اویه کلمی بنَه. او کلم گیاهٚ ریشهیَ بوخورده و گیاه خشکَ بوسته.
و بوگفته: «لوخت و برئنده می مارٚ رحمٚ جأ بیرون بموم، لوخت و برئندهیم دونیا جأ شم. خوداوند فأدَه و خوداوندم فیگیفته! خوداوندٚ نام موتبارک ببه.»
هو وخت خوداوند اویه ایتأ گیاه بنَه تا تند رُشت بوکونه و یونسٚ سر سایه تأوده کی اَطویی اون راحتتر ببه. یونس هَنٚ وأسی خیلی خوشحالَ بوسته.