6 بوشوم هو جایی کی کویأن جٚه اویه بیرون بمو بید و زیمین تا اَبد مرَ به بند فأکشه. ولی تو بی، اَی خوداوند، می خودا، کی مرَ زنده گورٚ جأ بیرون فأکشهیی.
و اونَ لطف بوکونه و خودایَ بگه: ‹ونأل اون، موردهیأنٚ دونیا دورون بشه چره کی اونٚ رِه ایتأ کفاره بیأفتم.›
خودا می جانَ، موردهیأنٚ دونیا جأ نجات بدَه منم زندگییٚ روشنایییَ دینم.›
چونکی تو ونألی موردهیأنٚ دونیا میأن بِئسم و من کی تی سرسپرده ایسم، بعدٚ مردن، جٚه بین بشم.
موردهیأنٚ دونیا خو لافندأنٚ اَمرأ می دور وأپِختهبو و مرگٚ دام می چومأنٚ جُلُو نهَهبو.
خوداوندأ، تو می جانَ موردهیأنٚ دونیا جأ بیرون فأکشهیی؛ من گیلٚ جیر شوئون دوبوم ولی مرَ زنده بدأشتی.
«می مردن و می گیلٚ جیر شوئون چی بدرد خوره؟ ینی خاک ترَ ستایش کونه؟ و تی وفاداری جأ خبر دهه؟
منم گم کی تو پطرس ایسی و اَ صخره رو، می کلیسایَ بنا کونم و قودرتٚ مرگ، اونَ حریف نیبه.