ایتأ جٚه کسأنی کی بتأنستهبو دوشمنٚ دسٚ جَا فرار بوکونه بَمو ابرامٚ عبرانی ورجه و همه چییَ اونَ خبر بدَه. زمانی بو کی ابرام مَمری اموری پیله بلوطٚ درختأنٚ نزدیکی زندگی کودی. مَمری، اِشکول و عانرٚ برأر بو و اوشأن ابرامٚ اَمرأ هم پیمان بید.
خوداوند، آسمانٚ خودا، کی مرَ می پئرٚ خانه و می فک و فامیلأنٚ سرزیمینٚ جَا بیرون بأورده، می اَمرأ گب بزه و مِره قسم بوخورده کی اَ سرزیمینَ تی زأکأنَ بخشم، اون خو فرشتهیَ تی جُلُو اوسه کونه تا او سرزیمینٚ جَا می پسرٚ ره زن فیگیری.
«او پادشایأنٚ سلطنتٚ دورأن، خودایٚ آسمانأن، سلطنتییَ برپا کونه کی هیوخت جٚه بین نیشه و هیتّأ قومٚ دیگرٚ دس دنکفه. او پادشایی تومامٚ سلطنتأنٚ دیگرَ دورسنه و نابودَ کونه ولی خودش تا اَبد پایدار مأنه.
«اَی مردومأن، چره اَ کارَ کونیدی؟ اَمأنم شیمی مأنستن انسانیم و شمرَ بشارت دَئن دریم کی جٚه اَ بُتأنٚ پوچ دس بکشید و به خودایٚ زنده رو بأورید کی آسمان و زیمین و دریا و هر اونچی کی اوشأنٚ میأن نهَه خلق بوکوده.