و بوگفتم: «اَی می خودا، شرم کونم و جٚه اَنکی می سرَ تی طرف بوجور گیرم خجالت کشم، چره کی اَمی گونایأن، اَمی سرٚ جأ بوگوذشته و اَمی خطایأن، آسمانٚ جور فأرسه.
یونس ویریشته و هوطو کی خوداوند بوگفتهبو، بوشو نینوا. نینوا ایتأ پیلهدأنه شهر بو، اَنقدر پیلهدأنه کی اگه اینفر بخوأستهبی اونٚ دورون بگرده، سه روز طول کشهیی.
پس چوطویی می دیل تأنه نینوا وأستی نوسوجه؟ شهری کی اونٚ مردومأنٚ تعداد یک صد و بیست هیزار نفرٚ جأ ویشتره کی هنوز خوشأنٚ راست و چپَ نشنأسیدی و هوطو اون همه حیوانم کی اویه ایسَهییدی.»