6 و بوگفتم: «اَی می خودا، شرم کونم و جٚه اَنکی می سرَ تی طرف بوجور گیرم خجالت کشم، چره کی اَمی گونایأن، اَمی سرٚ جأ بوگوذشته و اَمی خطایأن، آسمانٚ جور فأرسه.
تومامٚ اَ بلایأن کی اَمی سر بمو، اَمی بدٚ کردکارأن و پیله گونایأنٚ وأسی بو، ولی بازم تو، اَی اَمی خودا، اَمرَ کمتر جٚه اَمی گونایأنٚ وأسی موجازات بوکودی، موجازاتی کی اَمی حق بو و وهشتی کی ایتأ عده جٚه اَمأن زنده بِئسیم.
ولی او باجگیر دور بِیسه و جرأت نوکوده خو سرَ آسمانٚ طرف راستَ گیره. خجالت و غم و غورصه اَمرأ خو سینهیَ زهیی و گفتی: ‹خودایا، من گوناهکارم. مرَ رحم بوکون!›