چره کی مرَ خجالت اَمویی کی پادشا جأ لشکر و سوار بخوأیم تا اَمرَ رأ دورونی دوشمنأنٚ جأ موحافظت بوکونید. چونکی قبلنأن پادشایَ بوگفتهبیم: «اَمی خودا دسٚ جأ تومامٚ کسأنییَ کی اونَ بخوأیید، خیر و برکت فأرسه، ولی اونٚ قودرت و غیظ تومامٚ اوشأنٚ ضد ایسه کی اونَ ترکَ کونیدی.»
و چارمی روز، اَمی خودا معبدٚ دورون نقره و طلا و ظرفأنَ وزن بوکودیم و مِرِموتٚ دس کی اوریای کاهن زأی بو، فأدَهییم. اِلعازار، فینِحاسٚ زأی، اونٚ اَمرأ بو و یوزاباد، یِشوعَ زأی و نوعَدیا، بِنّوی زأی کی لاویأنٚ جأ بید، اویه ایسَهبید.