4 موسی خودا دوخوأنی بوکوده و فریاد بزه: «اَ قومٚ اَمرأ چی بوکونم؟ دِه نزدیکه مرَ سنگسار بوکونید.»
بأزین خوداوند موسایَ بوگفته: «چره مرَ دوخوأنی؟ بنیایسرائیلَ بوگو رأ دکفید
موسی خودا دوخوأنی بوکوده و خوداوند موسایَ ایتأ تیکه چوب نیشأن بدَه. موسی او چوبَ اوسأده تأودَه آبٚ دورون و آب شیرینَ بوسته. اویه خوداوند ایتأ فریضه و حوکم اوشأنَ فدَه و اَطویی اوشأنَ ایمتحان بوکوده
او وخت ایدفعه دیگر یهودیأن سنگ اوسَدیدی تا اونَ سنگسارَ کونید.
پس سنگَ اوسَدیدی تا اونَ سنگسارَ کونید. امّا عیسی خوره قأیمَ کوده و از صحنٚ معبد بیرون بوشو.
ولی بعدٚ اون، یهودیأنی جٚه اَنطاکیه و قونیه بموییدی، مردومَ خوشأنٚ اَمرأ همدس بوکودیدی و پولُسَ سنگسار بوکودید. چون خیال بوکودیدی کی بمرده، اونَ فأکشهییدی، ببردیدی بیرون تأودَهییدی.
مگر می دسٚ اَمرأ همهیٚ آسمان و زیمینَ خلق نوکودم؟»›