هَطو کی پادشا خو کاخٚ باغٚ جأ وأگردسته مهمانی تالارٚ میأن، ایدفعهیی هامانَ بیده کی خوره تأوده او تختٚ رو کی استر اونٚ سر لَم بدهبو. پادشا خیالٚ بد بوکوده و بوگفته: «اَ مردای می کاخٚ دورون، حتی می چومٚ جُلُو شهبانویَ بیایحترامی کودن دره؟» هَطو کی پادشا اَنَ گفتن دوبو، هامانٚ سرمچهیَ بپوشأنهییدی،