او وخت عِزرا، جٚه معبدٚ جُلُو ویریشته، بوشو یِهوحانان، اِلیاشیبٚ زأکٚ حجره و تا او زمأتی کی اویه ایسَهبو، نه نان بوخورده، نه آب، چره کی تبعید بوستهیأنٚ خیانتٚ وأسی ماتم بیگیفتهبو.
اویه اَهَوا روخانٚ ورجأ اعلام بوکودم کی همهتأن وأ روزه بیگیریم تا خودا ورجأ سربیجیر بیبیم و اونٚ جأ خودمأن و اَمی زأکأن و تومامٚ اَمی مال و منالٚ وأسی اَ سفرٚ میأن موحافظت بخوأییم،
«بوشو تومامٚ یهودیأنی کی شوشٚ میأن ایسهییدییَ جمَ کون و اوشأنَ بوگو کی می وأسی روزه بیگیرید و سه روز و سه شب هیچی نوخورید. من و می ندیمهیأنم شیمی مأنستنی روزه گیریم. بعدٚ اون پادشا ورجأ شم، گرچه دأنم اَ کار خلافٚ پادشا قانونه. اگه وأستی بیمیرم، میرمه.»
وختی دانیال بیشنأوسته کی او حوکم مُهر بوبوسته، فأرسه بخانه و بوشو خو بالاخانه کی اونٚ پنجرهیأن اورشلیمٚ طرف وازَ بوستی، چونکی همهتأ روز عادت دأشتی هویه سه بار زانو بزنه و خودا حوضور دوعا و ستایش بوکونه.
خوداوند، می خودا ورجأ دوعاکونان ایعتراف بوکودم و بوگفتم: «اَی سرور، خودای عظیم و با هیبت کی همیشه تی عهد و پیمانَ اجرا کونی و تی موحبتَ کسأنی رِه بجا اَوری کی ترَ دوس دأریدی و تی دستورَ انجام دیهیدی،
کُرنِلیوس بوگفته: «چار روزٚ پیش، ساعت سهیٚ بعدٚ ظهر، هو وختی کی می خانه میأن دوعا کودن دوبوم، ناخبر بیدم ایتأ مردای کی اونٚ لیباس نورانی بو، می روبرو ایسَه