2 من، دانیال، خودا کلامَ کی اِرمیایٚ نبییَ الهام بوبوستهبو، بخوأندم و بفهمستم کی اورشلیم وأ هفتاد سال ویران بمأنه.
کوروش، پارسٚ پادشا اوّلی سالٚ سلطنتٚ میأن، اَنٚ وأسی کی خوداوندٚ کلام کی اِرمیا زوانٚ اَمرأ بوگفته بوبوستهبو، به انجام فأرسه، خوداوند، کوروش، پارسٚ پادشا روحَ لمس بوکوده و اونم ایتأ دستور، خو تومامٚ سرزیمینأنَ اوسه کوده کی اَطویی اونٚ دورون بینیویشته بو:
هَنٚ وأسی عزاداری لیباس دوکودم، خاکستر می سر فوکودم و ایلتماس و روزه اَمرأ می سرور، خودا ورجأ دوعا بوکودم.
«وختی کی اونچییَ کی دانیالٚ نبی اونَ ‹ویرانگرٚ مکروه› نام بنَه، مکانٚ موقدّسٚ دورون بر پا دینیدی» - اونی کی خوأنه دقّت بوکونه -
«ولی وختی او ‹ویرانگرٚ مکروهَ› بر پا بیدینید او جایی دورون کی نوأستی اویه بِئسه» - اونی کی خوأنه دقّت بوکونه - «بأزین اوشأنی کی یوهودیه دورون ایسَهیید، وأستی فرار بوکونید بیشید کویأنٚ جور؛
خواجهسرا وأگردسته، فیلیپُسَ بوگفته: «خوأهش کونم مرَ بوگو کی اِشعیای نبی راجع به خودش گب زِئن دره، یا جٚه اینفرٚ دیگر؟»