1 بِلشَصَّرٚ سلطنتٚ سوّمی سالٚ دورون، من دانیال، بعدٚ او اوّلی رویا کی مرَ آشکارَ بوستهبو، ایتأ رویایٚ دیگر بیدم.
خودا اَ چارتأ جوانَ دانش و درکی جٚه تومامییٚ ادب و حکمت عطا بوکوده و دانیالَ فهمستنٚ رویایأن و خوابأنٚ جورواجورم ببخشه.
او روزأنٚ دورون، من، دانیال، سه هفته تومام ماتم بیگیفتم
من، دانیال تنهایی او رویایَ بیدم. اوشأنی کی می اَمرأ بید اونَ نیدهییدی ولی اَنقدر ترس اوشأنٚ جان دکفته کی فرار بوکودید تا خوشأنَ جیگا بوخورید.
ولی وختی در اوجٚ قودرت ایسه، اونٚ حکومت پاشیدَه به و آسمانٚ چار طرفٚ بادأنٚ اَمرأ تقسیم به. اونٚ نسل، اونٚ حکومت و اونٚ قودرتَ ارث نبره، چره کی اونٚ پادشایی ریشه جأ بکنده به و دیگرأنَ فَده به.
اوّلی سالٚ سلطنتٚ بِلشَصَّر، بابِلٚ پادشا بو کی رختخوابٚ میأن، دانیالٚ سرٚ جأ رویایأنی بوگوذشته و ایتأ خواب بیده. پس خو خوابٚ خولاصهیَ اَطویی بینیویشته
«من، دانیال می روح پریشأنَ بوسته و رویایی کی می سرٚ جأ بوگوذشته مرَ بترسأنه.
«هَن بو خوابی کی من بیدم. من، دانیال، می فیکرأنٚ جأ خیلی پریشأنَ بوستم و می رنگ و رو بپرسته، ولی می خوابَ هیکسَ نوگفتم.»
وختی من، دانیال، اَ رویایَ بیدم و تلاش کودیم کی اونٚ تعبیرَ بفهمم، ایدفعهیی اینفرَ بیدم کی اینسأنٚ مأنستن بو و می جُلُو به پا ایسَه
می رویا میأن بیدم کی شوشٚ قلعه میأن، اوستانٚ عیلامٚ دورون، اونٚ روخانٚ کنار ایسَم کی «اولای» نام دأره.
من، دانیال، خودا کلامَ کی اِرمیایٚ نبییَ الهام بوبوستهبو، بخوأندم و بفهمستم کی اورشلیم وأ هفتاد سال ویران بمأنه.