11 «بأزین چونکی اَ شاخ پیله پیله گبأن زهیی، هَطو فندرستَن دوبوم. فندرستَن دوبوم تا او جانور بوکوشته بوبوسته و اونٚ جسد نابودَ بوسته و آتشٚ سوزأنٚ دورون تأودَهیید.
خو شاهانه چادرأنَ کوهٚ موقدّس و زیبا میأن کی اونٚ دو طرف دریا نهَه، بر پا کونه. ولی اونٚ اجل فأرسه و میره و هیکسم اونَ کومک نوکونه.»
ایقتدار جٚه الباقی او جانورأن فیگیفته بوبوسته ولی ایجازه دأشتیدی ایتأ مدت زنده بمأنید.
«هوطو کی اونٚ شاخأنَ فندرستن دوبوم، بیدم ایتأ کوجهدأنه شاخ اوشأنٚ میأن بوجور اَمون دره کی او سهتأ شاخأنٚ قبلییَ بیخٚ جأ بکنده. اَ شاخ، چومأنی، اینسأنٚ چومأنٚ مأنستن دأشتی و دهنی کی پیله پیله گب زهیی.
خو زرنگی اَمرأ دوز و کلکَ زیادَ کونه و خوره دیگرأنٚ جأ بوجورتر دأنه. بیخبر ایتأ عالمه آدمَ کوشه و حتی ‹سرور سرورأنٚ› جُلُو ایسه. سرٚ آخر خودشم نابودَ به ولی نه اینسأنٚ دسٚ اَمرأ.