9 وختی فرشته گبأنَ بیشنأوستم، زیمینٚ سر دمر بکفتم و سخت وأخوابَ شوم.
خورشید کی غروب کودن دوبو ابرامَ خوابٚ سنگینی بیگیفته، بوخوفته و تاریکییٚ عظیم و وحشتناکی اونَ دورَ کوده.
پس یهوه، خودا، آدمَ ایتأ خوابٚ سنگینٚ اَمرأ بوخوسأنه و هوطویی کی اون خوفتهبو، خودا ایتأ اونٚ دنده خاشَ اوسأده و گوشتٚ اَمرأ اونٚ جایَ دٚوٚسته.
خوابٚ دورون، شبٚ رویا میأن، او زمأتی کی اینسأن سنگین وأخوابَ شه، وختی کی آدم خو جا سر خوفته،
می پریشانٚ افکارٚ دورون کی شبٚ خوابأنٚ جأ بو، هو وختی کی آدمأن سنگین وأخوابَ شیدی،
بأزین او نفر کی آدمیزادٚ مأنستن بو می توکَ لمس بوکوده. پس می دهنَ وأکودم و گب بزم. من اونَ کی می جُلُو به پا ایسَهبو بوگفتم: «اَی سرور، اَ رویا وأسی، دردٚ زیادی تومامٚ می وجودَ بیگیفته کی دِه هیچ حال و رمقی نأرم.
هوطویی کی می اَمرأ گب زِئن دوبو، دمر زیمینٚ سر کفتهبوم و سنگین وأخوابَ شوم. اون مرَ دس بزه، ویریزأنه و به پا بدأشته
وختی اونٚ دوعا تومامَ بوسته، جٚه خو جا سر ویریشته، شاگردأنٚ ورجأ بمو و بیده کی اوشأن غم و غورصه زیادی اَمرأ وأخوابَ شویید.
پطرس و اونٚ همراهأن وأخوابَ شویید. بأزین کی بیدارَ بوستید، عیسی جلالَ بیدهییدی کی او دوتأ نبییم اونٚ پهلو بپا ایسَهبید.