بأزین او نفر کی آدمیزادٚ مأنستن بو می توکَ لمس بوکوده. پس می دهنَ وأکودم و گب بزم. من اونَ کی می جُلُو به پا ایسَهبو بوگفتم: «اَی سرور، اَ رویا وأسی، دردٚ زیادی تومامٚ می وجودَ بیگیفته کی دِه هیچ حال و رمقی نأرم.
من، دانیال، چند روزی بیحال و ناخوش بوم. بأزین ویریشتم بوشوم پادشا کارأنَ انجام بدَم، ولی رویایی کی بیدهبوم مرَ دیلنیگرانَ کوده چره کی اون مرَ حألی نوبوسته.
بأزین بیدم کی غیظٚ اَمرأ او قوچَ حمله بوکوده و اونٚ کله بزه و اونٚ دوتأ شاخَ بشکنه. او قوچ دِه جان نأشتی اونٚ جُلُو بِیسه. پس بوز اونَ تأودَه زیمینٚ سر و لقد مال بوکوده. هیکسم نتأنستی او قوچَ اونٚ دسٚ جأ نجات بده.