7 من، دانیال تنهایی او رویایَ بیدم. اوشأنی کی می اَمرأ بید اونَ نیدهییدی ولی اَنقدر ترس اوشأنٚ جان دکفته کی فرار بوکودید تا خوشأنَ جیگا بوخورید.
آدم بوگفته: «تی صدایَ باغٚ دورون بیشنأوستم و بترسئم، چونکی لُخت بوم. هَنٚ وأسی جیگا بوخوردم.»
اوشأنی کی می اَمرأ همرأه بید، نورَ بیدهییدی ولی صدایٚ او کسییَ کی می اَمرأ گب زِئن دوبو، نیشنأوستیدی.
شائولٚ همسفرأن ساکیت ایسَهبید. اوشأن صدایَ ایشنأوستیدی ولی هیکسَ نیدهییدی.