17 “Hè dòbò cè tòcò, kî ò d́ò̆è thĭlothĭlă; bōwè̄bāwè̄ ḿè dè adu rŭ ńò tòcò dimĭ ḿè; Ji gī scĭikò̆ thĭ klè,” Kib́ĭcè d́ò do.
Petru kha thè̆thî d́ŏ dèjî̄b́è alewe pwĕdimi abu kî ci ikhoiă lōwa, cò d́ò, “Mèhlô̆htabò̄ thĭ ne d́ŏ bija asèphròklè khŏnujo dôzô aò nu,” cò d́ò lōwa do.
Mègōnu d́ō, mèihlèbò̄ lōwa dèbwè kî dèbwè d́ŏ Kib́ĭcè adòathe anikhĭ, acab́ô̆ Krĭstu mèigè thĭ akhò̆ nu tîkî.
B́èlò̄ thè̆buthè̆we tòcò, d́ŏ dèaḿăkhai jo tòcò abu, wu ŭsab́ă d́ò̆è gajă dè amèb́ò za we neb́î̆cè kî wa tha tòcò nu, cab́ô̆htè wa gī nib́èbò̄ dèwîdètcahtĭ apĕhtazòhta d́ŏ dèscisă ni Kib́ĭcè ale abu nu.
Alekă jî thîhè̆b́è dèlē athèhta d́ŏ Mò̄kho alewe dèdè̆, ad́ò; “Ŏ ji bija tòcò, hèhtakè̆bò̄! Hèdòbòbò̄ cè! Thĭ ta pakôb́è zè dèkî̆kkèmèhlò̆ aklè̆ ńò; khaplobò̄ ḿè cè dècirra ḿè ḿè!