5 Ատամունք քո իբրեւ զերամակս կտրելոց որք ելանեն ի լուալեաց. ամենեքին երկուորիք են, եւ անծնունդ ոչ գոյ ի նոսա։
Եւ արդ թոյլ տուր ինձ, եւ բարկացեալ սրտմտութեամբ իմով ի նոսա՝ սատակեցից զնոսա, եւ արարից զքեզ յազգ մեծ։
Իբրեւ զթել կարմիր շրթունք քո, եւ խօսք քո՝ գեղեցիկք.՝՝ իբրեւ զկեղեւ նռան այտք քո՝ բաց ի լռութենէդ քումմէ՝՝։
Եւ ասէ ցիս Տէր. Եթէ կացցեն Մովսէս եւ Սամուէլ առաջի երեսաց իմոց, ոչ եղիցի անձն իմ ընդ նոսա. ի բաց արձակեա զժողովուրդդ զայդ յերեսաց իմոց, եւ ելցեն։