Սաւուղ եւ Յովնաթան սիրելիք եւ գեղեցիկք եւ վայելուչք, չմեկնեալք ի կենդանութեան իւրեանց, եւ ոչ մեկնեցան ի մահուան իւրեանց. թեթեւագոյնք քան զարծուիս, զօրացան առաւել քան զառիւծունս։
Մի՛ հայիք ընդ իս, զի ես սեւացեալ թխացայ, քանզի խեթիւ հայեցաւ ընդ իս արեգակն. որդիք մօր իմոյ մարտեան ընդ իս, եւ եդին զիս պահապան այգեստանի. զի զայգին իմ ոչ պահեցի։
Հարսնն ցփեսայն ասէ.՝՝ Իբրեւ խնձորի ի փայտս անտառի, այնպէս եղբօրորդին իմ ի մէջ ուստերաց. ընդ հովանեաւ նորա ցանկացայ նստել՝ եւ նստայ, եւ պտուղ նորա քաղցր է ի կոկորդի իմում։
Եւ ասէ ցիս Տէր. Դարձեալ երթ դու եւ սիրեա կին մի որ սիրիցէ զչարութիւն՝՝ եւ իցէ շուն, որպէս սիրեաց Աստուած զորդիսն Իսրայելի, եւ նոքա հայէին յաստուածս օտարս, եւ սիրէին կտապս չամչեղէնս։
եւ ընդ Քրիստոսի ի խաչ ելից. եւ կենդանի եմ այսուհետեւ, ոչ ես՝ այլ կենդանի է յիս Քրիստոս։ Այլ որ այժմս կեամ մարմնով, հաւատովք Որդւոյն Աստուծոյ կեամ, որ սիրեացն զիս, եւ մատնեաց զանձն վասն իմ։
Այլ եւ համարիմ իսկ զամենայն վնաս վասն առաւել գիտութեանն Յիսուսի Քրիստոսի Տեառն մերոյ. վասն որոյ յամենայնէ զրկեցայ, եւ համարիմ կղկղանս, զի զՔրիստոս շահեցայց,