10 Հարսնն նշան տայ զեղբօրորդւոյն զինչ ոք էրն.՝՝ Եղբօրորդին իմ սպիտակ է եւ կարմիր՝ ընտրեալ ի բիւրուց։
Աստուած մեր ապաւէն եւ զօրութիւն, օգնական ի վերայ նեղութեանց որ գտին զմեզ յոյժ՝՝։
Ես ծաղիկ դաշտաց, շուշան հովտաց։
Յաւուր յայնմիկ շիջցին լերինք եւ բլուրք եւ անտառք, եւ կերիցէ ի շնչոյ մինչեւ ի մարմին. եւ եղիցի ապրեալն իբրեւ զայն որ ապրեալն իցէ ի բորբոքեալ բոցոյ։՝՝
Եւ երկիցեն յարեւմուտս յանուանէ Տեառն, եւ յարեւելս ի փառաւորեալ անուանէ՝՝ նորա. զի եկեսցէ իբրեւ զգետ բռնութեամբ բարկութիւն ի Տեառնէ, հասցէ սրտմտութեամբ։
Եւ թողից ի վերայ նոցա նշան, եւ առաքեցից ի նոցանէ փրկեալս յազգս, ի Թարսիս եւ ի Փուղ եւ ի Ղուդ եւ ի Մոսոք՝՝ եւ ի Թոբէլ, եւ յԵլլադա եւ ի կղզիս հեռաւորս որոց չիցէ լուեալ զանուն իմ, եւ ոչ տեսեալ զփառս իմ. եւ պատմեսցեն զփառս իմ եւ զանուն իմ՝՝ ի մէջ ազգաց։
Սրբեցան ուխտաւորք նոցա, իբրեւ զձիւն սպիտակացան, իբրեւ զկաթն զտեցան, իբրեւ զականս շափիղայ ի հատուցման իւրեանց։՝՝
որոց հարքն, յորոց եւ Քրիստոս ըստ մարմնոյն, որ է ի վերայ ամենեցուն Աստուած օրհնեալ յաւիտեանս։ Ամէն։
Զի ոչ են իբրեւ զԱստուած մեր աստուածք՝՝ նոցա, եւ թշնամիք մեր վատախորհուրդք։
եւ նա է գլուխ մարմնոյ, եկեղեցւոյ. որ է սկիզբն, անդրանիկ ի մեռելոց, զի եղիցի ինքն յամենայնի յառաջացեալ.
Զի վայել էր իսկ նմա (վասն որոյ ամենայն եւ որով ամենայն) բազում որդիս ի փառս ածել՝ զառաջնորդ փրկութեան նոցա չարչարանօք կատարել։ ՎՋ
Զի այսպիսի իսկ եւ վայել էր մեզ քահանայապետ, սուրբ, անմեղ, անարատ, զատեալ ի մեղաւորաց եւ բարձրացեալ քան զերկինս.
Եւ առաքեաց եւ ած զնա. եւ նա էր կարմիր եւ աչօք գեղեցիկ եւ բարւոք տեսանելով Տեառն։ Եւ ասէ Տէր ցՍամուէլ. Արի օծ զԴաւիթ, զի դա է բարի։