15 Հարսնն ցփեսայն ասէ.՝՝ Ահաւադիկ կաս բարենշան, եղբօրորդեակ իմ, այլ եւ գեղեցիկ. առ գահոյս՝՝ մեր հովանաւոր։
Գերանք տանց մերոց մայրք, դարանաւանդք մեր նոճք։
Երիվարացն իմոց ի կառսն փարաւոնի նմանեցուցի զքեզ, մերձաւորդ իմ։
Օրիորդքն ցհարսն ասեն.՝՝ Քանզի գեղեցկացան ծնօտք քո իբրեւ զտատրակի՝՝, պարանոց քո իբրեւ զմանեակս։
Պատասխանի տայ եղբօրորդին իմ ինձ՝ եւ ասէ. Արի եկ, մերձաւոր իմ, գեղեցիկ իմ, աղաւնի իմ՝՝.
թզենի արձակեաց զբողբոջ իւր, որթք մեր ծաղկեալք ետուն զհոտս իւրեանց. արի եկ, մերձաւոր իմ, գեղեցիկ իմ, աղաւնի իմ,՝՝ եւ եկ դու։
Ահաւադիկ կաս գեղեցիկ, մերձաւոր իմ, ահաւադիկ կաս գեղեցիկ, աչք քո աղաւնիք բաց ի լռութենէդ քումմէ. վարսք քո իբրեւ զերամակս այծից որք երեւեցան ի Գաղաադէ։
Քանզի գեղեցկացան ստինք քո, քոյր իմ հարսն, քանզի գեղեցկացան ստինք քո ի գինւոյ՝՝, եւ հոտ հանդերձից քոց քան զամենայն խունկս։
Ամենեւին գեղեցիկ ես, մերձաւոր իմ, եւ արատ ինչ ոչ գոյ ի քեզ։
աչք նորա իբրեւ զաղաւնիս ի վերայ լիութեան ջրոց, լուացեալ կաթամբ, նստեալ ի վերայ ջրոց լրութեան՝՝.
Ես ննջեմ, եւ սիրտ իմ արթուն կայ։ Հարսնն զգայ զփեսային բախել զդուռնն.՝՝ Ձայն եղբօրորդւոյ իմոյ բախէ ի դրանն։ Փեսայն ասէ.՝՝ Բաց ինձ, քոյր իմ, մերձաւոր իմ, աղաւնի իմ, կատարեալ իմ. զի գլուխ իմ լցաւ ցօղով, եւ վարսք իմ ի շաղից գիշերոյ։
Փեսայն ցհարսնն ասէ.՝՝ Ի պարտէզս ընգուզեացն իջի հայել յարդիւնս վտակացն, տեսանել թէ ծաղկեա՞լ իցէ որթ, թէ ծաղկեա՞լ իցէ նոճ,՝՝ թէ ծաղկեա՞լ իցեն նռնենիք։
Դարձո զաչս քո յինէն, վասն զի դոքա սրարբեցուցին զիս. վարսք քո իբրեւ զերամակս այծից որք երեւեցան ի Գաղաադէ։
Քանի՜ գեղեցկացար եւ քանի՜ քաղցրացար, սէր ի փափկութեան քում։
Նմանեցաւ մեծութիւն քո արմաւենւոյ, եւ ստինք քո ողկուզաց։
Եւ ասացէք. Բայ ընդէ՞ր. զի Տէր եդ ուխտ ի մէջ քո, եւ ի մէջ կնոջ մանկութեան քո զոր թողերն՝՝. եւ նա էր ամուսին եւ կին ուխտի քո։