Եւ եղեւ իբրեւ դադարեցին ամենայն ուղտքն յըմպելոյ, եւ առ այրն գինդս ոսկիս՝ մի մի ըստ դահեկանի ձուլոյ՝՝, եւ երկուս ապարանջանս ի ձեռս նորա ի տասն դահեկանէ ձոյլ նոցա՝՝։
Եւ հարցի ցնա եւ ասեմ. Ո՞յր դուստր ես դու, պատմեա ինձ՝՝։ Եւ նա ասէ. Դուստր Բաթուելի եմ ես, որդւոյ Նաքովրայ զոր ծնաւ նմա Մեղքա։ Եւ եդի գինդս յականջս՝՝ նորա, եւ ապարանջանս ի ձեռս նորա։
Ուրախութեամբ ուրախ եղիցին ի Տէր. ցնծասցէ անձն իմ ի Տէր, զի զգեցոյց ինձ հանդերձ փրկութեան եւ պատմուճան ուրախութեան՝՝, իբրեւ փեսայի եդ ինձ պսակ, եւ իբրեւ հարսն զարդու զարդարեաց զիս։
Եւ բերաք մատուցանել ընծայ Տեառն, այր որոյ գտանիցի ոսկի մեհեւանդ կամ ապարանջանք, եւ մատանի եւ կշտապանակ եւ փողոշուկ ընդելուզեալ, քաւել վասն մեր առաջի Տեառն։