2 Հաճեցար, Տէր, ընդ երկիր քո, եւ դարձուցեր զգերութիւն Յակոբայ,
Իսկ ո՞վ ծանուսցէ եթէ գտից զՆա, եւ հասից նմա ի սպառ։՝՝
Փայլատակեա զփայլատակունս քո եւ խռովեա զնոսա, առաքեա զնետս քո եւ ցրուեա զնոսա։
Երդմնեցուցանեմ զձեզ, դստերք Երուսաղեմի, ի զօրութիւնս եւ ի հաստատութիւնս ագարակի,՝՝ եթէ գտանիցէք զեղբօրորդին իմ՝ պատմեսջիք նմա, եթէ խանդակաթ եմ ես ի սէր քո։
Գիշերաց կանխէ հոգի իմ առ քեզ, Աստուած, զի լոյս են հրամանք քո ի վերայ երկրի. զարդարութիւն ուսարուք, բնակիչք երկրի, զի կարկեցաւ ամպարիշտն.
Եթէ բացցես զերկինս՝ դողումն կալցի ի քէն զլերինս, եւ հալեսցին իբրեւ զմոմ առաջի հրոյ.
իբրեւ զի՜ գեղեցիկ են տունք քո, Յակոբ, եւ խորանք քո, Իսրայէլ.