11 Մոռացան զերախտիս նորա, եւ զսքանչելիսն զոր եցոյց նոցա։
Եւ ել Իսահակ զբօսանել ի դաշտին ընդ երեկս. ամբարձ զաչս իւր եւ ետես զի գային ուղտք տասն։
Յիշեցէք զսքանչելիս նորա զոր արար, զնշանս եւ զիրաւունս բերանոյ նորա.
Տեսցուք մեք զքաղցրութիւն ընտրելոց քոց, ուրախ եղիցուք մեք յուրախութիւն ազգի քո, եւ գովեսցուք մեք ի ժառանգութեան քում։
Ծագեաց ի խաւարի լոյս ուղղոց, ողորմած գթած եւ արդար է Տէր։
Տէր, խոնարհեցո զերկինս եւ էջ, մերձեա ի լերինս՝ եւ ծխեսցին։
Ձայն Տեառն փշրէ զմայրս, եւ մանրէ Տէր զմայրսն Լիբանանու։
Ոչ կացին նոքա յուխտի Տեառն, եւ ըստ իրաւանց նորա ոչ կամեցան գնալ։
Մտցէ առաջի քո հեծութիւն կապելոց. ըստ մեծութեան բազկի քո շահեա դու զորդիս սպանելոց։
Ո՞վ իցէ նման քեզ յաստուածս, Տէր, եւ կամ ո՞վ նմանիցէ քեզ, փառաւորեալդ ի սուրբս, սքանչելի փառօք՝՝, որ առնես զնշանս։
Փողովք եւ թմբկաւ եւ քնարաւ եւ երգովք զգինին ըմպեն, եւ ի գործս Տեառն ոչ հային, եւ զգործս ձեռաց նորա ոչ առնուն ի միտ։