Եւ ասէ Դաւիթ ցամենայն ծառայս իւր որ ընդ նմա յԵրուսաղէմ. Արիք եւ փախիցուք. զի ոչ գոյ մեզ փրկութիւն յերեսաց Աբիսողոմայ. փութացարուք գնալ, զի մի՛ արագիցէ եւ հասանիցէ մեզ, եւ արկանիցէ ի վերայ մեր չարիս, եւ հարկանիցէ զքաղաքս սրով սուսերի։
եւ եկն եհաս ի դուռն Բենիամինի. եւ անդ էր այր մի առ ում մտեալ էր նորա, անուն Սարու՝՝ որդի Սեղեմեայ, որդւոյ Անանեայ. կալաւ զԵրեմիա մարգարէ եւ ասէ. Առ Քաղդէացիսն փախուցեալ երթաս։
Եւ խօսեցաւ Դաւիթ ի սրտի իւրում եւ ասէ. Արդ անկանիցիմ յաւուր միում ի ձեռս Սաւուղայ. եւ չէ ինձ բարի, եթէ ոչ դարձայց յերկիրն Փղշտացւոց. եւ եթէ իցէ՝ խնդրեսցէ զիս Սաւուղ՝՝ յամենայն սահմանս Իսրայելի, ապրեցայց ի ձեռաց նորա։