5 Աստուծով գովեցից զբանս իմ՝՝. յԱստուած յուսացայ եւ ոչ երկեայց զի՞ արասցէ ինձ մարդ։
Եւ ասէ Դաւիթ ցամենայն ծառայս իւր որ ընդ նմա յԵրուսաղէմ. Արիք եւ փախիցուք. զի ոչ գոյ մեզ փրկութիւն յերեսաց Աբիսողոմայ. փութացարուք գնալ, զի մի՛ արագիցէ եւ հասանիցէ մեզ, եւ արկանիցէ ի վերայ մեր չարիս, եւ հարկանիցէ զքաղաքս սրով սուսերի։
Եթէ յուշ լինիցի ինձ, տագնապեցայց. զի ունին ցաւք զմարմինս իմ։
Զի նետք Տեառն ի մարմնի իմում են, եւ սրտմտութիւն նորա ծծէ զարիւն իմ. յորժամ սկսանիմ խօսել՝ կտտեն զիս՝՝։
Յարեւու եհար զխորան իւր՝՝, եւ ինքն որպէս փեսայ զի ելանէ յառագաստէ իւրմէ, ցնծայ նա որպէս սկայ յընթանալ զճանապարհս իւր։
Բայց միայն Աստուծոյ հնազանդ լեր, անձն իմ, զի ի նմանէ է ինձ փրկութիւն։
Սիրտ իմ դարձաւ ի մոլորութիւն, եւ անօրէնութիւն դեռ ընկղմէր զիս. անձն իմ եկաց ի դողութեան. գիտեա զդիտաւորութիւն քո։
Սփածցին քուրձս, եւ ծածկեսցեն զնոսա ցնորք. յամենայն երեսս ամօթ, եւ յամենայն գլուխս կնդութիւն։
Եւ հոսէին ի նմանէ քրտունք իբրեւ զկայլակս արեան ոլոռն ոլոռն՝՝ հեղեալ յերկիր։