4 Կոչեսցէ զերկինս ի վերուստ, եւ զերկիր՝ ի դատել զժողովուրդ իւր,
Արկին զդիակունս ծառայից քոց գէշ թռչնոց երկնից, եւ զմարմինս սրբոց քոց գազանաց երկրի։
ի միտ առցէ զառակս եւ զբանս խորինս, զճառս իմաստնոց եւ զառակս նոցա։
Եւ ասեմ. Քաւ լիցի, Տէր Տէր։ Նոքա ասեն ցիս. Ո՞չ ապաքէն առակ է այդ որ ասիդ։
բերան ի բերան խօսեցայց ընդ նմա, երեսօք եւ ոչ առակօք. եւ զփառսն Տեառն ետես. եւ ընդէ՞ր ոչ երկերուք բամբասել զծառայն իմ Մովսէս։
Եւ եղեւ Հոգի Աստուծոյ ի վերայ նորա եւ՝՝ ամբարձեալ զառակս իւր ասէ. Ի Միջագետաց կոչեաց զիս Բաղակ արքայ Մովաբացւոց, ի լերանցն արեւելից, եւ ասէ. Եկ նզովեա դու ինձ զՅակոբ, եւ եկ անէծ ինձ զԻսրայէլ։
զի լցցի ասացեալն ի մարգարէէն. Բացից առակօք զբերան իմ, բղխեցից զծածկեալսն ի սկզբանէ աշխարհի։
Վասն զի զոր ինչ ասիցէք ի խաւարի՝ լսելի լիցի ի լոյս. եւ զոր յունկանէն խօսեցարուք ի շտեմարանս՝ քարոզեսցի ի վերայ տանեաց։
Եւ արդ՝ զի ունիմք այսպիսի յոյս, բազում համարձակութեամբ վարեսցուք.