Եւ իբրեւ ետես Տէր եթէ պատկառեցին, եղեւ բան Տեառն առ Սամէաս եւ ասէ. Պատկառեցին, ոչ ապականեցից զդոսա. տաց զդոսա իբրեւ սակաւ մի ի փրկութիւն. եւ մի՛ կաթեսցէ սրտմտութիւն իմ ի վերայ Երուսաղեմի.
Ծափ զծափի հարին՝՝ ամենայն անցաւորք ճանապարհի. շչէին, շարժէին զգլուխս իւրեանց ի վերայ դստեր Սիոնի. Այս ա՞յն քաղաք է, ասէին, պսակ փառաց ուրախութեան ամենայն երկրի։